Gisteren zag ik The Hunger Games. Ja, een tienerfilm, gebaseerd op een onbehoorlijk succesvolle tekstuele rip-off van het Japanse Battle Royale (2000). Maar Coen van Zwol gaf de boekverfilming in NRC vier uit vijf ballen en ik geloof hem al-tijd. Battle Royale keek ik tijdens mijn tienerjaren, de film genoot de reputatie van geweldsporno. De regering dumpt onbeschaafde tieners op een eiland. Eentje mocht weer weg, als ie ervoor zorgde dat alle andere eilandbewoners afgeslacht waren. Verder kan ik me er weinig meer van herinneren.
Het verhaal en de details van The Hunger Games blijven me waarschijnlijk beter bij. Deels door de oogverblindende hoofdrolspeler Jennifer Lawrence, maar vooral omdat het afslachtconcept in een dystopische versie van een Westerse maatschappij is geplaatst. Er zijn wat dingen uitvergroot: zoals de Vogelaarwijken (nu: Districts), de graaiers (een potsierlijk decadente bovenklasse, die over de Districts regeert), reality tv (nu met doden) en verder ziet alle technologie er net wat sneller, beter en kitscheriger uit.
Om een opstand van de onderklasse te herdenken, moet de districts elk jaar door middel van loting twee ‘tributes’ leveren. Die 24 arme sloebers moeten elkaar voor het oog van duizenden camera’s afslachten in een gigantische arena, die het decor van een bos heeft. Als een deelnemer iets te slim handelt, stuurt de regisseur er gewoon wat vuurballen of gemuteerde honden op af. Degene die het laatst overblijft, leeft voor altijd in rijkdom. Maar voordat de 24 tributes deze LIVE marteling moeten ondergaan, worden ze eerst een maand verwend en groeien ze uit tot reality sterren. Even beroemd, om daarna voorgoed in de vergetelheid te raken. Hoe geliefder ze zijn, hoe meer sponsors ze krijgen. Die sponsors kunnen met miniparachutes allerhande hulpmiddelen in de arena bezorgen.
Wat dat met de deelnemers doet, is fascinerend om te zien, vond Coen van Zwol, die in zijn recensie de link met YouTube en Twitter legde (daar meten we ons ook een publiek imago aan) en dat vond ik ook. Wees gewaarschuwd: er zitten tenenkrommende momenten in, emo-bagger. En jammer ook dat de camera bij elke afslachting wegdraait. Dat maakte het een beetje hypocriet. En ja, een tienerfilm voor twaalf jaar en ouder. Maar verder is dit een blockbuster die je door de dilemma’s van de personages in ieder geval zal intrigeren.
PS. Veelgestelde vraag: is The Hunger Games niet even erg als de Twilight-films? Nee, behalve dan het personage Gale, die gelukkig maar een paar seconden melodramatisch in de camera mocht kijken.
PPS. The Hunger Games laat in de States zien dat er helaas veel jonge racisten op Twitter zitten. Er zou een bepaald personage niet zwart mogen zijn.
